McLaren MP4/13 David Coulthard 1998

McLaren na sezon 1998 w wyścigach Formuły 1 zastąpił MP4/12 modelem MP4/13. Była to pierwsza konstrukcja McLaren’a zaprojektowana od samego początku pod kierownictwem Adriana Newey’a, który dołączył do zespołu w 1997 roku, jednak zbyt późno by mieć realny wpływ na projekt poprzedniego modelu. W kwestii napędu kontynuowano współpracę z Mercedesem, którego silnik V10 o oznaczeniu FO110G (72°) znalazł się w MP4/13. Widoczną nowością była zmiana dostawcy ogumienia z Goodyear na Bridgestone, a same opony były od tego sezonu rowkowane. Kierowcami pozostali Mika Häkkinen i David Coulthard. Dominacja kierowców McLarena w inaugurującym sezon GP Australii była ogromna i ich najbliższy rywal dotarł na metę z okrążeniem straty. Protesty Ferrari do FIA doprowadziły do ​tego, że uznany przed sezonem za legalny system „break steer” znany z poprzedniej konstrukcji został zakazany podczas Grand Prix Brazylii, drugiej eliminacji sezonu. Pomimo tej dosyć kontrowersyjnej decyzji kierowcy ponownie zdobyli dublet z przewagą ponad 1 minuty nad trzecim kierowcą. Od następnego wyścigu, którym było GP w Argentyny, Ferrari zaczęło być zagrożeniem dla McLarena. MP4/13 zachował jednak swoją wyższość na szybkich torach, podczas gdy techniczne pętle dawały przewagę konstrukcji Ferrari. Sezon 1998 zakończył się mistrzostwem dla McLaren’a zarówno w klasyfikacji kierowców, jak i konstruktorów. Mika Häkkinen z dorobkiem 100 punktów pokonał Michael’a Schumacher’a z Ferrari (86 pkt.) oraz zespołowego partnera David’a Coulthard’a (56 pkt.).

Pomimo, że cały czas planowałem kupić MP4/13 Häkkinen’a, tym razem prezentowanym modelem jest auto David’a Coulthard’a. Od początku oferowany był z ułamaną antenką z boku, jednak jej nietypowe położenie sprawiło, że nie zwróciłem na to uwagi. Jej braku na zdjęciach też raczej nie widać, bo nawet w rzeczywistości nie jest to łatwe. Naprostowałem więc tylko T-Cam i model był gotowy do zdjęć 🙂

Prezentowane modele dołączyły do MP4/14, którym Mika Häkkinen obronił tytuł mistrzowski 🙂

Reklamy

McLaren MP4/12 David Coulthard 1997

McLaren w 1997 w wyścigach Formuły 1 używał model MP4/12. Podobnie jak w poprzednich dwóch latach napędzany był silnikami Mercedes-Benz, a konkretniej V10 o oznaczeniach FO110E (75°) oraz FO110F (72°). Kierowcami zespołu podobnie jak w poprzednim sezonie byli Mika Häkkinen i David Coulthard, a dostawcą opon pozostał Goodyear pomimo dołączenia od tego sezonu do Formuły 1 konkurencyjnego dostawcy w postaci Bridgestone. Istotną zmianą na sezon 1997 była całkowita zmiana biało-czerwonego malowania wynikająca z zakończenia trwającej od 1974 współpracy z Marlboro. Nowym sponsorem zespołu została niemiecka marka papierosów West, należąca do brytyjskiego koncernu Imperial Tobacco. Obaj kierowcy rozpoczeli sezon miejscem na podium w GP Australii – Coulthard wygrał, a Häkkinen był trzeci. Większość kolejnych wyścigów nie było już tak udanych, a wiele z nich zostało nieukończonych. Kierowcy znaleźli się na podium 7 razy, a najbardziej udany dla zespołu był ostatni wyścig, GP Europy na torze w Jerez w Hiszpanii, gdzie kierowcy Mclarena zdobyli dublet. W klasyfikacji konstruktorów McLaren z niewielką stratą do Benetton-Renault znalazł się na 4. miejscu. Po dyskwalifikacji Michael’a Schumacher’a z Ferrari, David Coulthard znalazł sie na 3. miejscu klasyfikacji kierowców, natomiast Mika Häkkinen był 6. W końcowej fazie sezonu, podczas GP Austrii na torze A1-Ring fotograf magazynu F1 Racing, Darren Heath zauważył, że tylne hamulce MP4/12 były zaczerwienione w strefie przyspieszenia. Po awarii Coultharda w następnej rundzie, GP Luxemburgu na torze Nürburgring, Heath zdołał zrobić zdjęcie pedałów w kokpicie MP4/12, gdzie zgodnie z jego oczekiwaniami znajdował się trzeci pedał. McLaren zainstalował drugi pedał hamulca odpowiedzialny za hamowanie jednym z tylnych kół. System ten został nazwany “brake steer” i pozwalał eliminować podsterowność oraz zmniejszyć ślizganie sie kół na wyjściu z wolnych zakrętów. System zbudowany w zbliżony sposób znalazł zastosowanie w drogowym modelu, nazwanym MP4-12C i produkowanym w latach 2011-2014.

W tym samym miejscu, w którym kupiłem pokazywanego już Williamsa, po jakims czasie udało sie wygrać dwa McLaren’y z Minichamps. Również są bez opakowań, jednak prezentują się raczej lepiej. Pierwszym w nich jest MP4/12 David’a Coulthard’a, natomiast drugi pojawi się w kolejnym wpisie 🙂

McLaren MP4-22 Lewis Hamilton 2007

W sezonie 2007 Vodafone został sponsorem tytularnym zespołu McLaren Mercedes. Do zespołu dołączył również Mistrz Świata sezonów 2005 i 2006 – Fernando Alonso. Jego partnerem został wieloletni protegowany zespołu – Lewis Hamilton. Po raz pierwszy skład zespołu stworzyli dwaj nowi kierowcy. Na sezon 2007 Mike Coughlan zaprojektował model o oznaczeniu MP4-22. W trakcie sezonu zespół był zamieszany w tzw. „aferę szpiegowską”, polegającą na przejęciu informacji technicznych zespołu Ferrari. McLaren został zdyskwalifikowany w klasyfikacji konstruktorów sezonu 2007. Decyzja nie miała żadnego wpływu na punkty zdobywane przez kierowców. Lewis Hamilton miał duże szanse zostać Mistrzem Świata. Na 2 wyścigi przed końcem sezonu miał 17 punktów przewagi nad Kimim Räikkönenem z Ferrari. W wyniku serii błędów popełnionych na torze przez Hamiltona, ostatecznie mistrzem został Räikkönen, który zdobył w mistrzostwach 110 punktów. Kierowcy McLarena zdobyli po 109 punktów, jednak przewaga drugich miejsc dała Hamiltonowi wicemistrzostwo. W tej sytuacji trzecia pozycja przypadła Alonso.

Model od Minichamps przedstawia MP4-22 Lewisa Hamiltona z Grand Prix Kanady, gdzie odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Formule 1.

McLaren M23 i M26 – Jochen Mass 1977

McLaren M23 powstał na bazie modelu M16B, który wygrał Indy 500 w 1972 roku oraz używanego w F1 dotychczas modelu M19. Za projekt modelu odpowiedzialny został Gordon Coppuck. Silnik Ford Cosworth DFV został poprawiony przez Nicholson-McLaren Engines. M23 pojawił się na torach F1 w 1973, by w sezonie 1974 zdobyć mistrzostwo świata zarówno wśród kierowców (Emerson Fittipaldi), jak i konstruktorów – były to pierwsze zdobyte tytuły mistrzowskie w historii zespołu. Mistrzostwo w klasyfikacji kierowców zdobył również James Hunt w 1976. M23 wystartował w F1 po raz ostatni w sezonie 1978. Bolid w tych latach ulegał zmianom, jednak główna konstrukcja pozostawała niezmieniona do czasu pojawienie się następcy – modelu M26. Gordon Coppuck zaprojektował M26 jako lżejszy i mniejszy oraz o węższym nadwoziu od poprzednika. Prace projektowe rozpoczął w 1976 roku. Johenn Mass poprowadził M26 w Grand Prix Holandii, gdzie zajął 9 miejsce. McLaren zdecydował, że auto wymaga poprawek i dalszą część sezonu 1976 oraz początek sezonu 1977 kontynuowano starty modelem M23. Przeprojektowany M26 zadebiutował podczas weekendu Grand Prix Hiszpanii, a przez cały sezon osiągi samochodu poprawiły się zauważalnie. Hunt wygrał trzy razy i zdobył dwa inne podia w drugiej połowie sezonu. Dwie potencjalne wygrane zostały utracone w Austrii i Kanadzie w wyniku awarii. Na koniec sezonu 1977 McLaren zdobył 60 punktów i był trzeci w klasyfikacji konstruktorów ustępując Ferrari i Lotusowi.
Przechodząc do modeli, udało się stworzyć ciekawy zestaw – M23 i M26 z sezonu 1977, którymi Jochen Mass zdobył 25 punktów, dające mu 6. miejsce w klasyfikacji końcowej kierowców. Oba modele to PMA, jednak M23 jest o tyle ciekawy, że posiada zdejmowane elementy 🙂

McLaren MP4/4 – 1988 Ayrton Senna

McLaren-TAG zdobył tytuł mistrza świata konstruktorów i kierowców w sezonach 1984 (Niki Lauda) i w 1985 (Alain Prost). W sezonie 1986 Mclaren ustąpił Williamsowi w klasyfikacji konstruktorów, jednak Prost zdobył drugi tytuł mistrza świata kierowców. Po przegranych z zespołem Williams w sezonach 1986-1987, McLaren podpisał kontrakt z Hondą, która przyczyniła się do sukcesów Williamsa w tych latach. Na sezon 1988 do zespołu dołączył także Ayrton Senna, który przeszedł z Lotusa. Sezon ten był ostatnim tzw. „ery turbo”, na który wprowadzono też nowe regulacje dotyczące silników. Dozwolone było korzystanie z silników wolnossących o maksymalnej pojemności 3500 cm³ i maksymalnie dwunastu cylindrach. Samochodów z tymi silnikami nie dotyczyły ograniczenia odnośnie pojemności baku paliwa, które zostały zaostrzone w stosunku do samochodów używających silników z doładowaniem. Ciśnienie doładowania zostało zmniejszone z 4 do 2,5 barów. Honda w sezonie tym prowadziła dwa programy budowy silników – turbodoładowanego na bieżący sezon, oraz wolnossącego według regulaminu na następny rok. Rezultatem prac nad silnikiem turbodoładowanym jest jednostka RA168E 1.5 V6t . Z silnika tego w 1988 korzystał McLaren oraz Lotus, jednak to model MP 4/4 zaprojektowany przez Gordona Murraya oraz Steve’a Nicholsa okazał się niepokonany w 15 z 16 wyścigów sezonu. Senna wygrał osiem wyścigów i zdobył swój pierwszy tytuł mistrza świata. Zdobył mniej punktów od Prosta, jednak w klasyfikacji generalnej, w której w tym sezonie uwzględniano 11 najlepszych wyników, wyprzedził go o 3 punkty.

Zdecydowałem się na gazetowy model IXO, bo stwierdziłem, że będzie pasował do wspomnianych na wstępie modeli Solido z sezonów 1985 i 1986.

Słabym punktem w IXO są opony, natomiast tylne skrzydło już po zrobieniu zdjęć wyprostowałem, przyklejając w odpowiedniej pozycji po rozwierceniu mocującego go nitu 🙂