Nissan Skyline R32 GT-R Jim Richards Australian Touring Car Championship 1991

Jim Richards w sezonie 1991 kontynuował trwającą od sezonu 1989 współpracę z zespołem Gibson Motorsport przemianowanym na Nissan Motorsport. W sezonie 1991 zespół korzystał z wprowadzonego w trakcie sezonu 1990 modelu Skyline R32 GT-R, a drugim kierowcą pozostał Mark Skaife. Sezon 1991 składał się z 9 wyścigów, a o końcowej klasyfikacji kierowców decydowało 8 najlepszych wyników, gdyż najgorszy wynik był odrzucany. Zasada ta spowodowała, że mistrzem serii został po raz czwarty i zarazem ostatni został Jim Richards, a Mark Skaife który w tym sezonie zdecydowanie poprawił wyniki względem poprzedniego roku znalazł się na drugim miejscu. Dyspozycja kierowców oraz zespołu była na tyle dobra, że aż 6 wyścigów kierowcy Gibson Motorsport ukończyli podwójnym zwycięstwem, a w trzech pozostałych za każdym razem przynajmniej jeden z nich był na podium. Mark Skaife odbił sobie drugie miejsce z sezonu 1991 w kolejnym roku, kiedy pokonał zespołowego partnera i tym samym został mistrzem serii po raz pierwszy.

Modele Nissana Skyline R32 GT-R od APEX już pokazywałem. W tym przypadku poziom montażu, lakieru oraz kalkomanii wydaje się być porównywalny, jednak białe pasy najprawdopodobniej namalowano zbyt wcześnie na poprzednią warstwę farby, przez co widać stosunkowo dużo pęknięć tej białej warstwy lakieru. Ciesze się, że model trafił do mnie, pomimo że obserwowałem go stosunkowo długo i zdecydowałem się dopiero gdy eBay udostępnił ciekawą promocję, której szczegółów jednak już nie pamiętam 🙂

Reklamy

Hillman Avenger GT Bernard Unett BSCC 1974

Przez sezonem 1974 władze BSCC zrezygnowały z wprowadzonych w 1970 regulacji FIA Grupy 2 i seria odłączyła się od regulacji FIA korzystając odtąd ze zmodyfikowanych regulacji Grupy 1. W mistrzostwach nadal startowały auta podzielone na 4 grupy, odtąd następująco pod względem pojemności silnika: A – do 1600 cm3, B – do 2500 cm3, C – do 4000 cm3, D – powyżej 4000 cm3. Zmiany odniosły sukces i mistrzostwa zostały uznane jako jedne z najlepszych od lat. Sezon 1974 składał się z 13 weekendów wyścigowych, z czego podczas 4 przeprowadzono oddzielne wyścigi dla aut klas A-B i C-D. Na koniec sezonu mistrzem serii został po raz pierwszy Bernard Unett, którego Hillman Avenger GT należący do klasy A pozwolił mu pokonać o 2 punkty drugiego w klasyfikacji kierowcę, którym był Andy Rouse, jeżdżący modelem Triumph Dolomite Sprint klasy B. Stuart Graham startujący Chevroletem Camaro Z28 klasy D ze stratą 5 punktów znalazł się na 3 miejscu, wygrywając aż 9 bezpośrednich wyścigów. Czwarte miejsce ze stratą 6 punktów zajął Tom Walkinshaw jeżdżący Fordem Capri 3000 GT należącym do klasy C. Po tym jak w sezonie 1975 mistrzem serii został Andy Rouse, w sezonach 1976-1977 Bernard Unett powrócił na szczyt klasyfikacji kierowców jeżdżąc tym samym autem, przemianowanym już jednak na Chrysler Avenger 1300 GT i posiadającym silnik o mniejszej pojemności, który pozwalał nadal klasyfikować auto w klasie A.

Model wydany przez wydawnictwo Atlas okazał się bardzo udany, szczególnie wśród tych wydanych w serii British Touring Car Champions. Z tego względu szkoda, że wydawca nie zdecydował się na rozszerzenie kolekcji i nie wydał aut z lat 1976-1977. Model z sezonu 1974 okazał się trudno dostępny na rynku wtórnym, przez co ceny kilku widzianych przeze mnie na eBay egzemplarzy oraz ceny końcowe licytacji były bardzo wysokie. Mój egzemplarz udało się kupić w Polsce na Allegro za całe 35 zł, co prawda bez opakowania, ale z podstawką, co przy cenach na eBay znacznie przekraczających 200 zł bardzo mnie cieszyło 🙂

Ford BA Falcon Craig Lowndes / Glenn Seton Bob Jane T-Marts Bathurst 1000 2004

Ford Performance Racing w wyścigu Bob Jane T-Marts Bathurst 1000 w 2004 roku wystawiło załogę złożoną z podstawowych zawodników zespołu, którymi byli Craig Lowndes i Glenn Seton, natomiast w drugim aucie znaleźli się Alain Menu i Adam Macrow. Wyścig ten był 18. rundą serii V8 Supercar Championship w tym sezonie i dla dodatkowej załogi zespołu zakończył się po 43 okrążeniach. Więcej szczęścia miała startująca z 9. miejsca załoga w podstawowym składzie, która znalazła się na mecie na 2. miejscu, bardzo udanym na tle sezonu, w którym osiągi oraz niezawodność auta pozostawiały wiele do życzenia, szczególnie dla fabrycznej ekipy. Drugie miejsce dla Glenna Setona było najlepszym wynikiem w sezonie i zarazem jedynym na miejscu wyższym niż 10. na mecie. W przypadku Craiga Lowndesa było podobnie, jednak poza wyścigiem w Bathurst znalazł się na podium jeszcze 3 razy. Glenn Seton dzięki mniejszej ilości awarii i tym samym punktowaniem w większej ilości wyścigów znalazł się na 15. miejscu w klasyfikacji kierowców, natomiast Craig Lowndes musiał zadowolić się 20. miejscem, które po tym jak ogłosił, że sezon 2018 będzie jego ostatnim w roli pełnoetatowego zawodnika najprawdopodobniej pozostanie najgorszym wynikiem w pełnym sezonie startów w tej serii. Po bezowocnym sezonie 2004 Lowndes przeniósł się już na stałe do zespołu Triple Eight Race Engineering, z krórym powrócił do bycia czołowym kierowcą serii, zajmując wyłącznie 2 i 4 miejsca na koniec sezonów w latach 2005-2016. Obecnie zajmuje 5. miejsce i dysponuje konkurencyjnym autem, więc na równie nieudany sezon jak 2004 się nie zapowiada. Glenn Seton po roku 2004 również opuścił Ford Performance Racing i na ostatni pełny sezon startów w serii przeniósł się do zespołu Dick Johnson Racing.

Do modelu Forda BA Falcon w malowaniu Caterpillar podchodziłem już kilkukrotnie, jednak za każdym razem bez powodzenia. Ostatecznie model trafił do mnie z Australii i jednocześnie w najbardziej pożądanej odmianie z wyścigu w Bathurst. 🙂

Ford BA Falcon Mark Winterbottom V8 Supercar Championship 2005

Mark Winterbottom drugi pełny sezon startów w serii V8 Supercar Championship kontynuował z Larkham Motor Sport, a drugim podstawowym kierowcą zespołu na sezon 2005 pozostał Jason Bargwanna. Podczas pierwszego wyścigu rundy w Chinach Mark Winterbottom miał niegroźnie wyglądający wypadek, który mógł mieć fatalne konsekwencje. Kierowca uderzył swoim autem w metalową pokrywę ściekową poderwaną przez inne auto i ważącą jak się okazało około 20 kg. Pokrywa uszkodziła siedzisko fotela kierowcy i rozcięła podłogę auta, jednak Winterbottom miał w tej sytuacji tyle szczęścia, że zupełnie nic mu się nie stało. Łączne uszkodzenia auta oszacowano na 75 000 AUD. Ogółem sezon 2005 nie był dla kierowców Larkham Motor Sport udany. Jason Bargwanna po udanym sezonie 2004, tym razem znalazł się na 26 miejscu w klasyfikacji kierowców, a Mark Winterbottom był 29. W październiku zespół ogłosił przedłużenie kontraktów ze swoimi kierowcami, jednak później Larkham przyjął ofertę wykupienia kontraktu Winterbottoma przez Ford Performance Racing. Ostatecznie zaakceptował również ofertę władz serii, która wykupiła licencje teamu na starty w ramach planu zmniejszenia ilości zespołów. Tym samym działalność zespołu Larkham Motor Sport po sezonie 2005 została zakończona. Jason Bargwanna na kolejny sezon dołączył do WPS Racing, gdzie Mark Larkham został przez krótki czas kierownikiem zespołu.

Model od Classic Carlectables dotarł do mnie z Australii. Sprzedający wśród wystawionych w licytacji modeli sprzedawał wówczas oba auta zespołu Larkham Motor Sport z sezonu 2005. Auto Marka Winterbottoma wystawione było jako uszkodzone ze względu na oderwane elementy spojlera, a Jasona Bargwanny jako nieuszkodzone, jednak na zdjęciach w gablotce wydawało mi się, że ma sklejony spojler z widocznymi znacznymi ilościami kleju. Z tego względu drugie z aut od razu sobie odpuściłem, natomiast mając doświadczenie z uszkodzeniami spojlera w tym modelu postanowiłem zaryzykować i zalicytować uszkodzony model. Cena końcowa okazała się atrakcyjna i zdecydowanie niższa niż modelu auta Bargwanny, a nawet niższa niż koszt wysyłki. Sprzedający zgodnie z moimi sugestiami świetnie zabezpieczył przesyłkę, oddzielając oderwane elementy spojlera od modelu, a uszkodzenie zgodnie z moimi oczekiwaniami polegało wyłącznie na rozklejeniu się elementów.

Do zdjęć nawet tego nie sklejałem, tylko odpowiednio złożyłem. 🙂

Ferrari 553 F1 Mike Hawthorn 1954

Ferrari 553 F2 zadebiutowało w ostatnim wyścigu sezonu 1953 na torze Monza podczas GP Włoch w specyfikacji F2, gdyż taka obowiązywała w wyścigach Formuły 1 w latach 1952-1953. Model ten był pierwszym Ferrari z rurową ramą oraz posiadał zbiorniki z paliwem umieszczone po bokach. Posiadał czterocylindrowy silnik o pojemności 1 984 cm³ o mocy 180 KM i miał być podstawą dla zbudowania auta w specyfikacji F1, do której powrócono w mistrzostwach Formuły 1 od 1954 roku. W specyfikacji F1 otrzymał silnik o pojemności 2,5 litra i mocy 250 KM, a nazwa została zmieniona na 553 F1. Auto otrzymało również dodatkowy zbiornik z tyłu, a ze względu na zaokrąglone nadwozie ze specjalnym wlotem powietrza doprowadziło dziennikarzy do określenia go jako Squalo, czyli Rekin. Kierowcy uważali 553 F1 za trudne w prowadzeniu i równolegle korzystano z modelu 625 F1, który stanowił ewolucje modelu 500, z którego Ferrari korzystało w latach 1952-1953 w specyfikacji F2. Podział zasobów na rozwój dwóch konstrukcji nie był korzystny, natomiast właściwości jezdne 553 F1 poprawiono poprzez przesunięcie silnika oraz zmianę konstrukcji przedniego zawieszenia z resorów piórowych na sprężyny spiralne przed ostatnim wyścigiem sezonu. Modyfikacje te zapewne przyczyniły się do zwycięstwa Mike Hawthorna w GP Hiszpanii i jedynych punktów zdobytych przy pomocy 553 F1 podczas sześciu GP, w których wzięło udział. Podczas przerwy zimowej przed sezonem 1955 konstrukcja 553 F1 została gruntownie przebudowana do modelu 555 F1. W klasyfikacji końcowej kierowców sezonu 1954 liczono 5 najlepszych wyników osiągniętych podczas 9 wyścigów, z których składał się sezon. Mike Hawthorn punktował właśnie 5 razy i sezon ten ukończył na trzecim miejscu. Klasyfikacje konstruktorów wprowadzono dopiero w sezonie 1958.

Model 553 F1 z GP Hiszpanii od Hot Wheels Elite był przez pewien czas dostępny w cenie modeli gazetowych, więc skorzystałem z tej okazji. Mój egzemplarz wymagał przyklejenia wydechu, jednak w przewidzianym do tego miejscu więc nie było z tym żadnego problemu. W modelu świetnie wypadają przede wszystkim koła i właśnie ten detal odpycha mnie od wydań gazetowych w przypadku konstrukcji posiadających felgi szprychowe. Negatywnie w modelu wypada grubość przewodów hamulcowych z przodu oraz mocowanie kół, szczególnie tych z tyłu. Nie mam tu na myśli jakości mocowania tylko kwestii ogromnego uproszczenia, z całkowitym pominięciem chociażby kwestii przeniesienia napędu. Negatywne odczucia w tej kwestii potęguje to, że koła zdecydowanie zbyt bardzo oddalono od nadwozia. Pomijając kwestie tych uproszczeń model wygląda zdecydowanie ciekawie, głównie dzięki wielu świetnym detalom, do których Hot Wheels w serii Elite swego czasu przyzwyczaiło.