Ferrari po nieudanym sezonie 1973 Formuły 1 na kolejny rok przygotowało odmienny w wielu aspektach model oznaczony jako 312 B3-74. Zachowano monocoque poprzednika, a nawet przebudowano trzy nadwozia z 1973 na nowy model, jednak nowa konstrukcja otrzymała krótszy rozstaw osi, a całe nadwozie było szerokie i płaskie oraz otrzymało boczne chłodnice. Kształt nadwozia inspirowany był modelami Ferrari z wyścigów długodystansowych, które mając ten sam silnik generowały wiekszą siłę docisku. Przed sezonem 1974 zespół zmienił również skład kierowców. Zdecydowano się na ponowną współpracę z Clayem Regazzonim, który pozytywnie wyraził się o dotychczasowym partnerze zespołowym – Nikim Laudzie, którego również zatrudniono, przejmując tym samym dwóch dotychczasowych kierowców zespołu BRM. Nowe auto okazało się bardzo konkurencyjne i kierowcy już podczas otwierającego sezon GP Argentyny znaleźli się na podium. Pierwsze zwycięstwo zdobył Lauda, w czwartym wyścigu – GP Hiszpanii i sukces ten powtórzył jeszcze w GP Holandii. Wyniki Claya Regazzoniego były bardziej wyrównane niż Laudy, dzięki czemu do ostateniego wyścigu sezonu liczył się w walce o tytuł, wygrywając po drodze GP Niemiec. Walkę o tytuł mistrza świata przegrał po awarii zawieszenia w kończącym sezon GP USA, kończąc mistrzostwa na drugiej pozycji ze stratą 3 punktów do Emersona Fittipaldiego, które zdobył on za 4 miejsce w ostatnim wyścigu. Niki Lauda, który punktował tylko w 5 z 15 wywścigów sezonu oraz nie ukończył ośmiu z pozostałych, w klasyfikacji kierowców znalazł się na 4 miejscu.
Model 312 B3-74 kupiłem od sprzedającej, u której przegapiłem modele F1-86 i 312 B3-74, o czym wspominałem we wpisach na ich temat. Model dotarł w fabrycznie zamkniętym blistrze, jednak brakuje mu czerwonego światła z tyłu. Element ten jest na tyle prosty, że z czasem na pewno uda się coś dopasować, a nawet i bez tego model prezentuje się bardzo dobrze, co utwierdza mnie w przekonaniu, że starsze wydania gazetowych Ferrari były bardzo dobre pod względem wykończenia.
